Argentina, March 09-2020

Vanmorgen om 5 uur op, ontbijtje en op weg naar Calafate airport voor onze vlucht naar Bariloche. Was wel spannend, zo vroeg en stikdonker, over de lange verlaten Patagonische wegen rijden. Het vraagt al je aandacht, allerhande beesten kruisen de weg, van groot tot klein; vossen, guanaco’s, hazen, roofvogels - jawel, huppelend allerhande prooi aan het verslinden. Onze opvallendste ontmoeting wens ik echter niemand toe: noodstop gemaakt voor een middelgroot dier midden op de weg, bleek het godverdomme een stinkdier te zijn. Net niet geraakt, maar staart omhoog en spritzen maar. Mensen, die geur komt je wagen binnen, ni te doen. Bij het afleveren was het eerste wat men zei bij controle van de wagen dat we een stinkdier waren tegengekomen, die roken dat direct binnenin de wagen. Op mijn vraag of wij ondertussen ook een bepaald parfum verspeidden was het antwoord gelukkig bevredigend. 

Nu op de luchthaven, even wachten.  Ook hier, en zeker ook eerder op deze en alle andere reizen die we mochten maken, valt het op dat gemiddeld genomen van alle wereldburgers de Engelsen mijlenver de meest marginale zijn.  Dat die dat zelf nog niet beseffen doet mij vrezen dat ook hun grijze massa onherroepelijk verloren is. Eigenlijk kunnen wij als overblijvende EU-burgers alleen maar toejuichen dat we van dat zootje ongeregeld vanaf zijn. 

Onderussen stel ik me de vraag waarom, waar ook ter wereld, er nooit een klok hangt op een luchthaven. De enige plaats waar je een tijdsaanduiding vindt, in het klein dan nog, is op de infoborden. Moeten jullie maar eens op letten een volgende keer. Waar moet ne mens nu meer op de klok letten dan in een luchthaven???

Nu in Bariloche, zeer warm hier deze namiddag. Had meer verwacht van het stadje, de ene bierstube naast de andere, maar de natuur rondom maakt veel goed. Morgen fietsen, pittig parcours,  die van ons al uren aan ‘t zagen.