Cambodja, Kampot, 14 feb 2019

Twee kippenvelmomenten vandaag. Eén van de kou door de rit met mijn Hondaatje Air Blade 125cc naar Bokor Hill (door de wolken heen, stevige wind, en fris als je naar meer dan 1000 meter rijdt, zeker met alleen short en t-shirt) en één van de gruwel waarmee alweer de Chinezen dit oude Franse koloniale ontspanningsoord naar de kloten helpen. Gigantisch, maar dan echt gigantisch, hotel waar alleen personeel rondloopt. Makkelijk 500 kamers, spuuglelijk, onderkomen en geen enkele gast. Zo ook het oude Franse casino dat werd gerenoveerd, vrij mooi gedaan. We mochten alleen binnen als we iets nuttigden. Personeel genoeg, prachtige tafels gedekt in het restaurant, buiten de tuin met spierwitte lakens gedrapeerd, prachtig zicht ... en wij helemaal alleen. Ik denk dat hier nog nooit iemand heeft gelogeerd sinds de opening een kleine 2 jaar geleden. Echt spooky. De rest van Bokor Hill ook. Onafgewerkte gebouwen, lege op wat lijkt vakantiewoningen, een enorme onafgewerkte expohal, ....! En waarom? Hier komt geen kat. Het is een kronkelende baan van 33 km bergop en je zit er meestal in de wolken. Wat komt een mens hier zoeken. Surrealistisch tafereel. De rit naar boven op de berg is wel wondermooi, en geen vuiltje op straat of in de berm, het is tenslotte een nationaal park.

Gelukkig in de namiddag weer het andere Cambodja doorgepuft. Fisher Island, uitgestrekte zoutvelden, doet hier wat denken aan de Camargue en stroomopwaarts richting de dam. Knappe natuur toch wel langs de rivier. Wel weeral wreed hobbelig gedoe, want veel geasfalteerde wegen zijn er echt niet in Cambodja.
Daarna te lang blijven hangen aan de bar met onze Nederlandse reizigers. Het werd voor de eerste keer echt laat. Die Valentijn is gelukkig ongemerkt gepasseerd. Oef!