Cambodja, Kep, 11 feb 2019

Even terug naar gisterenavond. Cambodjanen aan de picknick die traditioneel eindigt met het copiëren van de Hoge Maey in Antwerpen. De vuiligheid die zij achterlaten is van nooit geziene omvang, blik en plastic blijven liggen, etensresten worden door de apen meegenomen. Die komen massaal uit de jungle en bergen afgezakt voor de after-picknick. 
De meeste Cambodjanen gooien al hun afval op straat en in de natuur, ook de jonge mensen doen duchtig mee. Dat is een probleem in gans Azië en dat heeft weinig met ecologisch bewustzijn te maken bij hen. Als je bereid bent in je eigen  vuiligheid te leven, ontbreekt het je eenvoudigweg aan verstand.
Nochtans zie je het begin van een bewustmakingsproces vanuit de overheid. Overal worden vuilbakken geplaatst en wordt gewezen op een ‘plastic free’ land. Als ze nu nog snappen dat een vuilbak dient om afval in te gooien, kan het gunstg evolueren. Sommige locals zie je al plastic en blik ophalen en wat geld krijgen om te laten recycleren. Probleem blijft echter dat meer en meer toeristen hier uit Azië zelf komen, en die weten dus ook niet wat een vuilbak is, de Chinezen op kop.

Nu op Rabbit Island. Man, is dat mooi, maar vandaag echt bloedheet, en het zeewater is warmer dan mijn badwater in België. Het enige wat afkoeling kan brengen, jullie raden het al, is a cold beer. Vanmorgen met de boot vertrokken richting het kleine eilandje voor de kust, op een boot zit je met max 8 personen, en laat er maar zo een 15-tal boten vertrekken op een dag. Je vertrekt om 9 uur en komt terug om 16u. 
Het eiland bestaat uit een paar strandjes, waarvan op enkel één wat bars en restaurantjes, spotgoedkoop trouwens, en de rest zijn palmbomen en jungle. Magnifiek, echt waar. Dit is nog een plaats waar je kan ontstressen aan 200%.
Het siert de Cambodjanen ook dat ze dat zo houden. Hier plant je immers met gemak een paar megahotels neer waar je tonnen geld voor zou vangen.
We verkennen even het eiland via een klein pad, maar na enkele kilometers moet je rechtsomkeer maken. Het pad gaat niet verder en je komt er door de dichte begroeing ook niet doorheen.  Maar goed ook, want het is te warm, zeiknat ben ik.
Nu efkes iets eten, allé efkes, ik blijf hier gewoon een hele namiddag aan tafel zitten, je zit immers zo goed als met je voeten in het water, het enige waarvoor ik in de zon kom, is voor een zwemmeke. Life can be good, maar erg actief is het vandaag niet. Dat compenseren we morgen wel, we blijven nog een dagje langer in Kep, want ik wil nog te voet door het National Park, tussen de apen.