Cambodja, Phnom Penh, 2 feb 2019

Daar zaten we weer. Op de IC van Antwerpen Centraal naar Schiphol. Laat het maar beginnen, mijn meer dan welverdiende verlof, ware het niet dat het cliché weer werd bevestigd en me meteen weer fucked up maakte (sorry mannen, ik verzin het niet); in Rotterdam stapt één van onze zwarte medewereldburgers de trein op, en jawel geen geldig vervoersbewijs. Cinema natuurlijk, doen alsof hij geen Nederlands verstaat, allerhande tickets tonende, van de tram tot de droogkuis toe, bewerende dat die allemaal geldig waren. Gevolg, van pure ellende laten de conducteurs het maar varen, zodat mijnheer gratis de trein op kan en IK moet betalen. Ik ga niet veralgemenen, maar 50% van die mannen hadden ze godverdomme beter gelaten waar die thuishoren; diep in de jungle. Dat ze daar de trein nemen. Op de luchthaven weer van dat. Problemen met het visum, en jawel hoor, daar zijn ze weer. Overal, altijd. Ne mens zou voor minder in zijn kot blijven. En dan moet ik nog op ne vlieger vol Chinezen, dat belooft.

Wel, ze hebben me verrast, onze Chinese vrienden. Schitterende vlucht met China Southern Airlines. Top cabin crew en de Chinese medemens heeft op twee jaar tijd meer dan een inhaalbeweging gemaakt. Die fietsen nu gewoon naast ons, in manieren bedoel ik. In veel andere zaken hebben ze ons gewoon al uit het wiel gereden.

Na een tweede korte vlucht aangekomen in Phnom Pehn, Cambodja. Warm, zeer warm, en ik ben stikkapot. Toch al even de stad in om te ontdekken dat dit het paradijs is.  Voor mij althans. Water is op café duurder dan bier. Je betaalt dan ook gemiddeld 75 dollarcent voor een draft. Man toch!

Nu even chillen aan het zwembad en vanavond dineren  aan de oever van de Mekong. Machtige stroom wel.  Beheerst de stad, een stad waar je jammer genoeg ook wel geconfronteerd wordt met sextoerisme.  Het zal wel eigen zijn aan Azië zeker?

Tot morgen.

Ps: die van ons behoort niet meer tot de levenden.
 

Verstuurd vanaf mijn iPad