Beijing 04 nov - The Great Wall - Ming Tombs

Een busje, een chauffeur en een gids , een jonge Chinese dame, pikken ons op en wij op weg naar de grote muur. Alhoewel we enkel een chauffeur met wagen hadden gevraagd en geen tour hadden ze blijkbaar anders begrepen. Eerste stop, tegen ons advies, was in een theeshop, later gevolgd door artwork. I hate it. Stop duurde dan ook nooit langer dan 5 min. Om 09u30 aan de muur in Mutianyu, met een kabelbaan naar boven, duur maar te voet was geen optie. Staan op die 6000km lange muur doet wel wat met een mens, en toegegeven, daar in Mutianyu ligt ze er prachtig bij, en de zon schijnt volop. Wat echter het nut was van dit bouwwerk, ontgaat me volledig. Dit houdt geen leger tegen, ook in die tijd niet. Die Chinezen hebben heel hard en lang gewerkt aan iets totaal nutteloos. Ze zullen het later herhalen. Na 2 uur klimmen op die muur, steendood door al die trappen die over de bergkammen kronkelen, nog iets gegeten en dan op weg naar de graven van de keizers van de Ming dynastie. Hier krijg je voor het eerst een brok echte geschiedenis te verwerken, met achtergrond dus. Het bezoek eindigt echter in mineur als ik merk op weg terug naar het busje dat onze gids ons bijna het dubbele had aangerekend van wat het ticket werkelijk kost. Er volgt een uitleg, let op, de dame spreekt amper Engels, waar ik helemaal krankjorum van wordt, Tijd dus om even mijn groot lawijt op te zetten, het lawaai rondom van een kleine duizend Chinezen verstomd meteen. " I never get fucked,not even in China" weergalmde over het plein, en blijkbaar is dat de enige Engelse zin die ze allemaal begrijpen. 't Spel om zeep, nog veel lawijt in het buske, maar toch mijn geld terug. De arrogante tru...! Daarstraks weer in het echte Beijing, zalig gegeten en keitoffe sfeer. Er zit duidelijk veel verschil tussen echte Pekinezen en plattelandsvluchtelingen, die het communistisch juk nog steeds voor een deel lijken mee te zeulen. Tot morgen.