Cambodja, Siem Reap, 6 feb 2019
6 februari 2019 - Siem Reap, Cambodja
Woensdag ondertussen en vroeg uit de veren. Een tuktuk pikt ons op en brengt ons naar het minibusstation. Het is reeds behoorlijk warm.
We hebben een VIP-bus, lees ‘één die in orde is’, waarop we als enige buitenlanders tussen wat Cambodjanan en Chinezen zitten.
Ik zie meteen dat het niet goedkomt met de beenruimte. Ik probeer en het lukt niet. Ik vraag of ik vooraan of op de zetel naast de schuifdeur kan zitten, maar dat leek moeilijk, blijkbaar zijn dat gereserveerde plaatsen. Ik vind het te vroeg en te warm om meteen van mijn kloten te maken en toon enkel een iets minder aangenaam gezicht. Het lukt meteen. Ze hadden begrepen dat het of dat was of de verbouwing van hun bezit tot een matchbox.
De rit verloopt schitterend maar ik vraag me voortdurend af hoe die locals op die stoelen passen. Ze blijken nog kleiner uit te vallen dan ik dacht. Waarom die 50 jaar terug, net zoals hun medebroeders uit Noord-Vietnam, tunnels hebben gegraven om te ontkomen aan de Amerikaanse bombardementen, gaat er bij mij niet in. Ze hadden verdomme de gangen van ne regenworm kunnen gebruiken.
De baan ligt er trouwens fantastisch bij. Ik raad onze Belgische ingenieurs aan even hier cursus te komen volgen.
Na 6 uur Siem Reap binnenrijden vanuit Phnom Pehn geeft een ander beeld, oudere banen, stofferig en druk. Ons hotel is ok. Net een lunchke en zwemmeke achter de rug, nu even chillen naast de pool, met ne goeie Long Island iced tea, wat eigenlijk een luxeversie is van nen baco. Heb ondertussen de komende twee dagen vastgelegd: Angkor Wat en Tonlé Sap. Hoe onze reis zaterdag verder zal verlopen, bekijk ik vannacht wel. Maar het is tijd voor wat avontuur.
Over Siem Reap by night kan ik kort zijn. Je bent er voor of je bent er tegen. Ik ben pro. Dit is het Ischgl, het Ibiza van de Zuid-Oost Aziatische tropen. Verschil met die twee anderen is dat het hier heel goedkoop is.
Heb deze avond mijn voeten in ne visbak gestoken, kostte me 3 dollar. Die vissen eten je dode huid op. Eerste twee minuten heb je wel de kramp van het lachen, kriebelt gigantisch. Nadien is het genieten. Tot morgen.
