Nepal nov 2017

Zondag vandaag. Zo meteen met de wagen naar Chitwan. Onze laatste dag Pokhara was er één van luieren. Zalig weer, eens naar de oude bazaar gegaan (niks te zien overigens) en voor de rest aan het meer zoals veel Nepalezen op hun vrije zaterdag. Ook tijd om wat nieuws te lezen “from around the world”. Beste manier om je dag in een vingerknip naar de kloten te helpen. Zielig, preuts wereldje zijn we aan het worden.
Op HLN lees je opnieuw over het Zwarte Pieten débacle, hier op tv wordt zowat op elke zender het woord FUCK en GODDAMN weggebiept, op de vlucht van Qatar worden uit de filmmusical “Mamma Mia” (ABBA, kennen jullie wel, met Meryl Streep, niet meteen een lustobject) hele passages weggelaten omdat ze aanstootgevend zijn. Hallo???
En daarbovenop krijgen we dan de idiote “#metoo” toestanden, gratis en voor niks.
Ne mens zou voor minder de rest van zijn leven boven op de Everest doorbrengen, niet?  Net niet braken moet ik van zo veel hypocrisie.
Back to real life nu, in de file tussen Pokhara en Chitwan. Ze zijn een nieuwe weg aan het aanleggen. Beton wordt gestort, hou jullie vast, manueel met metalen schotels!  Ik schat dat de werken zullen afgelopen zijn begin volgende eeuw. Ondertussen worden we wel geconfronteerd met de immense armoede hier in Nepal. Niet alleen van de inwoners maar ook van de overheid. Zoiets schrijnends heb ik nog nooit gezien.
Over de overheid trouwens hier nergens een goed woord, en het waarom ondervinden we nu zelf. We zijn reeds 8 uur onderweg en staan nog steeds stil op weg naar Chitwan. De weg wordt gewoon onaangekondigd en zonder enige verdere info afgesloten door de “Department of Roads”. Je kan geen kant meer op want dit is de enige weg, en er zit niks anders op dan te wachten tussen de duizenden kleurrijke maar zeer oude en versleten trucks (één zo een truck stoot meer vuiligheid in de lucht dan het ganse Ruhrgebied samen) van de Nepalezen. Dit kan zo eenvoudig op een veel efficiëntere manier, dat je machtsmisbruik begint te vermoeden. Nu, het moet gezegd, de omvang van een doorsneebrein van een Nepalees moet in lijn liggen met dat van onze grijze Noordzeegarnaal. Hoe die zich gedragen in een file, onbegrijpelijk. Die rijden zich keer op keer vast om dan een uur te verliezen om alles weer vlot te krijgen, zonder een meter te winnen. Dat zie je soms ook aan de Kennedytunnel, maar daar blijft het echter beperkt tot de bestuurders van ne getunede Golf.
Na 14 UUR (waarvan zeker 4 uur in complete stilstand) in de wagen voor een afstand van een goeie 120km, komen we aan in Chitwan. Vertrokken dus om 07u15 en aangekomen om 21u30! Mijn absoluut record. Ons hotel maakt gelukkig alles goed. We zijn meteen gaan eten, drinken en slapen. Een echte klotedag.
Nu 10 uur en lekker aan het zwembad. Reeds om 7u30 zaten we in een prauw in de jungle. Veel vogels, enkele apen en jawel, heel wat krokodillen gezien. Van zeer dichtbij. Veel activiteit gaat er echter van die lamzakken niet uit. Al slapend opwarmen, zoals die van ons aan het zwembad nu. 
Nadien kweekfabriek van de olifanten bezocht, en in tegenstelling tot de meestal negatieve reacties, vond ik dit zeer leerrijk en de moeite waard. Vannamiddag op de olifant op zoek naar de neushoorns. Ik kijk er naar uit. Nu eerst mijn lippen rond nen Everest flappen. Tot later.