Nepal nov 2017

 Je verplaatsen in Nepal is klote in het kwadraat. Na eerder gesukkel op de baan, gisteren hetzelfde verhaal met onze vlucht. 3 uur vertraging, voor een vluchtje van 20 minuten. In Chitwan om 9u30 vertrokken van hotel naar plaatselijke luchthaven - vergelijk het met een oud vervallen bushokje bij ons - en pas om 16u00 in ons hotel in Kathmandu. Ik ga het niet opnieuw uit de doeken doen, maar het overgrote deel van de Nepalezen ontbreekt het elke vorm van logica. Deze morgen om 5 uur op en richting luchthaven voor onze Everestvlucht, samen met Leon en Saskia, een Nederlands koppel dat we in Chitwan hebben ontmoet. Aardig stel uit Tilburg, leuke droge humor en dezelfde leeftijd als wij. Da’s ook altijd meegenomen.
De vlucht op zich was fenomenaal. Het doet een mens iets zo naast de hoogste van allemaal te vliegen. Prachtig schouwspel. We konden ook een keer in de cockpit, kregen een glaasje champagne en een certificaat van de vlucht. Leuk toch allemaal. 
De rest van de dag naar Bhaktapur mooi maar toch zwaargehavend door de aardbeving van 2015. Herstel zal nog lang duren vrees ik. Er is wel buitenlandse hulp maar het blijft voor de Nepalezen met hun vrijwel onbestaande budgetten onbegonnen werk lijkt me. Wat me hier wel vreselijk tegen de borst stoot zijn de vertegenwoordigers van de VN (de verenigde naties). Die rijden hier rond te patsen met peperdure nieuwe 4x4’s en doen niet meer dan net als wij de toerist uithangen. En dat gebeurt vrijwel overal waar ze aanwezig zijn. Zoals de meeste van die organisaties, opdoeken die handel. Geldverslindend en nul komma nul meerwaarde. 
De dag afgesloten met bezoek aan Patan, oud stadsdeel van Kathmandu, eveneens zwaar toegetakeld door de schok van 2015. Ooit moet het echt wel prachtig geweest zijn. 
Die van ons nu bij de manicure, ik aan het bloggen. Na twee weken Nepal ben ik verdomd moe. Dikwijls zeer vroeg op en ondertussen begint hier ook de luchtvervuiling wel zijn tol te eisen. Ga toch eens proberen uitslapen.