Nepal nov 2017

Wat ik gisteren heb meegemaakt, dat begrijp ik nog niet goed. 
In de latere namiddag met een ossenkar naar de Tharu-dorpen geweest. Echter niet alleen, maar vergezeld door een groep van 12. Het bleek om Iraniërs te gaan, 3 mannen en 9 vrouwen. Viel me meteen op dat die dames, zonder hoofddoek, stevig opgemaakt en best Westers gekleed waren.  Één van de mannen was de gids en tolk, alhoewel het merendeel het Engels redelijk machtig was. Die gids betrok ons meteen bij de groep door te vragen waar we vandaan kwamen en ons voor te stellen aan de rest. Onderweg rijdt er een truck voorbij met luide hippe muziek en die dames beginnen me daar spontaan te dansen in die ossenkarren. En best zwoel nog wel.  Ik snap er hoe langer hoe minder van.
Terug in het hotel, na stevig douchen, wij naar de bar in de tuin en uiteraard twee dikke Everests besteld. Ondertussen was er een optreden van lokale dansers. En daar kwamen de Iraniërs ons opnieuw vervoegen. Een deel van de vrouwen kortgerokt of in strakke jeans met topje. Komen die daar toch aan de bar bier en wijn bestellen zeker!  Om daarna opnieuw mee te dansen op de lokale muziek. Ik begin een opname van “Candid Camera” te vermoeden.  Maar drank en ambiance gingen daarna verder aan tafel. Nog even gedubbelchecked of ze wel degelijk uit Iran kwamen, en bleek te kloppen. Effe serieus, krijgen wij bij ons nu een verkeerd beeld voorgeschoteld van dat land?  Ik vond het alleszins de max. 
Nu zo meteen vlucht van Chitwan naar Kathmandu. 20 minuutjes vliegen. Daarna naar Durbar square, place to be maar blijkbaar zwaar getroffen door de aardbeving.